کتاب یک لقمه آسفالت

صدام با صدایی که همه می‌شنوند، می‌گوید: ای داد و بیداد، با این گوساله‌های بی رمقِ متملـق، تکـلیـف بصره چه می‌شـود؟! تکلیف شـرافـت عـربی چـه می‌شود؟! جایگاه آرمان‌های حزبی چه می‌شود؟!
ای قوم نادان! اگر ایرانی‌ها ناپرهیزی کنند و دو خیز دیگر هم به سـمت بصره بردارند، می‌خواهید چه غلطی بکنید؟! مگر شماهـا در جبهـه کاه و جو می‌خورید؟! اگرکـاه و جو هم می‌خـوردید، باید لااقل دو تا جفتکِ درسـت و حسابی می‌انداختید تا کمی حرکت فارس‌ها را کند کرده باشید. ألمُحَمَّرِه [خرمشهر] را که تا این جای کار باید از دست رفته بدانیم. حالا گور پدر ألمُحَمَّرِه، بصره را چکار کنیم؟! از کجای این کرۀ زمین آدم بیاوریم که بصره را نجات بدهند…

برشی از متن کتاب